میلیتاری (Military) |مقالات نظامی

اشتورم تایگر خودروی زرهی با ظاهری عجیب بود که بر پایه شاسی تانک تایگر1 ساخته شده بود و در سال 1944 برای نخستین بار در میادین نبرد دیده شد تا آتش سنگین پشتیبانی برای نیروهای پیاده در نبردهای شهری را فراهم کند.  تا پایان جنگ تنها تعداد اندکی از آن تولید شد که در نبردهای شورش شهر وارشو ، نبرد بولگه، نبرد رایشسوالد به ایفای نقش پرداختند.

طرح توسعه

استفاده از یک  توپ هجومی  پشتیبانی پیاده نظام سنگین  که بتواند ساختمانهای دفاعی و کاملا مسلح شده را با یک شلیک نابود کند ایده ای بود که از تجربیات نبرد شهری استالینگراد در سال 1942 به دست آمده بود.

در آن زمان ارتش آلمان تنها تعدادی  اشتورم-اینفنتری گشتس 33  برای این امر در اختیار داشت که دارای توپ ضعیف تری بود و بیش از نیمی از آنها در آن نبرد از بین رفتند. برای جایگزینی آنها اشتورم پنزر 3 از اوایل سال 1943 در خط تولید قرار گرفت. اما ارتش هنوز نیاز به یک زرهی سنگین تر و با قدرت آتش بیشتر نیاز داشت. به همین دلیل تصمیم به ساخت وسیله ای زرهی بر پایه تانک سنگین تایگر 1 و مسلح به یک توپ لوله کوتاه 210 میلیمتری گرفته شد.

اگرچه سپس معلوم شد که این سلاح برای آن زمان سودمند نیست و بنابراین توپ آن با یک پرتاب کننده راکت 380 میلیمتری  جایگزین شد که این پرتاب کننده برگرفته از توپهای نیروی دریایی  بود که بر روی ناوهای نیروی دریایی همچون  بیسمارک نیز استفاده می شد و با تغییراتی به روی این خودروی زرهی سوار شد.

در سپتامبر 1943 طرحهای این  خودروی زرهی برای صنایع کروپ آماده شد تا شاسی و بدنه تایگر 1 را با تغییرات اعمال شده برای اشتورم تایگر تولید کند. این بدنه سپس به هنشل فرستاده شده تا بدنه بر روی شاسی سوار شده و در آخر به آکلت رفته  تا تسلیحات و دیگر اجزا بر روی آن سوار شود. در اکتبر 1943 اولین پیش نمونه آماده شده و به آدولف هیتلر نشان داده شد، تحویل نخستین بدنه نیز در دسامبر 1943 صورت گرفته و  3 دستگاه نخست اشتورم تایگر توسط آکلت در فوریه 1944 کامل شد.

با توجه به تاخیرها، هیتلر درخواست تولید آنها را تا 19 آپریل 1944 صادر نکرد. اما پس از آن هیتلر اهمیت زیادی برای کارکنان این پروژه قائل شده بود و اعتقاد بر این داشت که لازم است حداقل 300 گلوله مهمات در هر ماه تولید شود.

  چندین نمونه دیگر با سلاحهای اضافه شده با کالیبرهای مختلف نیز تولید شد.

نمایی از داخل اشتورم تایگر و  توپ راکت انداز 380 میلیمتری آن

طراحی

اشتورم تایگر بر اساس آخرین مدل تایگر 1 طراحی شده بود و دارای  بدنه  و سیستم تعلیق یکسانی بود، قسمت جلویی تانک برداشته شده بود تا فضای جدیدی برای پرتاب کننده سنگین و وظابف آن ساخته شود. این فضای جدید مستفیما در جلوی تانک قرار گرفته بود که به آن ظاهر جعبه ای شکل می داد.

در مقایسه با تایگر 1 ،روی هم رفته  اشتورم تایگر خیلی کوتاه تر از تایگر بود. تنها 6.28 متر در مقایسه با اندازه 8.45 متری تایگر.

زره

از آنجاییکه اشتورم تایگر قرار به استفاده در محیطهای شهری و جنگهای خیابانی در درگیریهای نزدیک  بود، نیاز به زره سنگین برای سالم ماندن در مقابل آتش دشمن داشت. در بخش بالایی جلو دارای یک زره با ضخامت 150 میلیمتری با شیب 47 درجه و صفحات روی وسیله و عقب دارای ضخامت 82 میلیمتری بود. بخش سینه در جلو نیز دارای ضخامت 100 میلیمتر و با اضافه کردن صفحات جداگانه زرهی به 150 میلیمتر افرایش پیدا می کرد. این حجم زرهی باعث افزایش وزن 57 تنی تانک تایگر به 68 تن در اشتورم تایگر شد.

تسلیحات

سلاح اصلی اشتورم تایگر یک 
Raketen-Werfer 61 L/5.4
380 میلیمتری بود که انواع  گوناگونی مهمات  تا وزن 376 کیلوگرم و بیشترین برد تا 6000 متر را می توانست شلیک کند. هر کدام شامل  125 کیلوگرم خرجهای انفجاری شدید یا دارای خرج گود برای استفاده علیه سنگرها و استحکامات بود که می توانست تا 2.5 متر در بتن مسلح نفوذ کند. یک خرج نرمال ابتدا شتابی معادل 45 متر بر ثانیه به پرتابه ( گلوله پرتاب شونده) می داد و سپس با فعال شدن 40 کیلوگرم خرج راکت، شتابی معادل 250 متر بر ثانیه پیدا می کرد.

طراحی راکت لانچر آن منجر به تعدادی مشکل در سیستم طراحی شده بود. گاز خروجی راکت نه می توانست در اتاقک تخلیه شود و اگر این گاز تخلیه نمی شد لوله پرتاب تحمل فشار وارده را نداشت. بنابراین یک حلقه از محورهای تهویه هوا دور لوله پرتاب گذاشته شد که نقش هدایت خروج این گازها را بر عهده داشتند. در تصاویر سوراخهای دور لوله ی توپ که در اصل همان کانالها هستند را می توانید مشاهده کنید.

با توجه به اندازه بزرگ گلوله مهمات ، هر دستگاه تنها می توانست 14 گلوله با خود حمل کند که یکی از آنها از قبل در لوله بارگذاری شده و دیگری در سینی بارگذاری قرار داشته و بقیه در 2 قفسه ذخیره می شدند. برای انتقال مهمات به داخل وسیله، یک بالابر مکانیکی کوچک در پشت وسیله قرار داده شده بود و برای انتقال مهمات به داخل دستگاه، جدا از این بالابر، 5 خدمه ی وسیله نیز باید به این امر کمک می کردند.

ابتدا قرار بود یک وسیله زرهی  مخصوص حمل کننده ی مهمات که بر پایه شاسی تانک تایگر 1 ساخته شده بود اشتورم تایگرها را همراهی کند، ولی تا پایان جنگ تنها یک دستگاه تولید شد.

در کنار اینها، در پشت دریچه بارگذاری مهمات، یک سلاح پرتاب کننده نارنجک 100 میلیمتری به همراه سیستم مین پرتاب کن نیز قرار داشت که وظیفه دفاع در برابر خودروها و نفرات پیاده دشمن را در درگیریهای نزدیک در پوشش 360 درجه اطراف وسیله به عهده داشت. همچنین در جلوی وسیله یک تیربار ام جی 34  7.63 میلیمتری نیز برای درگیری با نیروهای پیاده دشمن قرار داده شده بود.

نبرد

مبنای طراحی اشتورم تایگرها یک توپ هجومی پشتیبانی سنگین پیاده نظام بود که باید به ساختمانها، نقاط دفاعی، سنگرها و بانکرهای مسلح دشمن حمله کرده و باعث تسلیم نیروهای مدافع یا نابودی و فروپاشی آنها شود. ولی وضعیت ارتش آلمان در سالهای آخر جنگ روز به روز بدتر شده و از موضع هجومی به وضعیت دفاعی تغییر پیدا کرده بود و فرصت خودنمایی چندانی برای اشتورم تایگرها باقی نمانده بود.

3 گروهان جدید پنزر برای استفاده از اشتورم تایگرها ایجاد شد، گروهانهای 1000 ، 1001، 1002 . در ابتدا قرار بود هر کدام از این گروهانهای زرهی به 14 دستگاه اشتورم تایگر مجهز شوند اما کمی بعد به 4 دستگاه کاهش پیدا کرد که تقسیم به دو دسته ی 2 تایی شدند.

گروهان 1000 در 13 آگوست 1944 آماده شده و در شورش وارشو ( پایتخت لهستان)  با 2 دستگاه اشتورم تایگر وارد نبرد شد، همانند نمونه های اولیه که به صورت جداگانه عملیات کردند ، این تنها باری بود که اشتورم تایگرها توانستند در نقشی که برایش طراحی شده بودند عمل کنند، گروهانهای 1001 و 1002 نیز در اکتبر و سپتامبر آماده شده و در مجموع با هفت دستگاه اشتورم تایگر در آخرین نبرد هجومی آلمانها یعنی نبرد آردن شرکت کردند.

پس از این حمله، اشتورم تایگرها تنها در دفاع از آلمان ، به خصوص در جبهه غربی به کار گرفته شدند.

اشتورم تایگر رها شده به دست نیروهای آمریکایی به غنیمت گرفته شده است.

مدل: توپ هجومی سنگین

ساخت: آلمان نازی

وزن : 68 تن

طول: 6.28 متر

عرض: 3.57 متر

ارتفاع: 2.85 متر

برد عملیاتی: 120 km  کیلومتر

سرعت: 40 km/h  کیلومتر بر ساعت

تعداد خدمه: 5 نفر شامل: راننده،  توپچی/مسئول رادیو ،  بارگذار گلوله 1  ، بارگذار گلوله 2  ، فرمانده/ توپچی

زره: بیشترین 150 میلیمتر  -  کمترین 62 میلیمتر

تسلیحات: توپ راکت انداز 380 میلیمتری -  نارنجک انداز 100 میلیمتری - تیربار 7.63 میلیمتری  MG 34

نسبت قدرت به وزن: 10.77

طراحی: 1943-1944

خدمت : 1944-1945
طراح: Alkett

منابع :

نویسنده و مترجم: محمدحسین پاز
انتشار یافته در ماهنامه ی جنگ افزار
ISSN 1735251-7

http://wars-and-history.mihanblog.com/post/566