میلیتاری (Military) |مقالات نظامی

زمانی که جنگ در فوریۀ 1904 میلادی آغاز شد ، ناوگان بالتیک در چنان وضعیتی ضعیفی به سر می برد که در عمل به کار شرکت در عملیات های جنگی نمی خورد . دربارۀ این که آن را به کجا باید فرستاد ، وحدت نظر وجود نداشت و سفارش چهار کشتی جنگی نو نیز حرکت آن را به تاخیر انداخت . سرانجام ناوگان به فرماندهی دریاسالار زینووی راژدِستوینسکی درپانزدهم اکتبر به راه افتاد .

جنگ روسیه – ژاپن از جهت های بسیار تمرین جنگ جهانی اول به شمار می رفت . بجز هواپیما ، بیشترِ سلاح هایی که در سال 1914 میلادی به کار گرفته می شدند ، یک دهه پیش تر در میدان جنگ وجود داشتند . در نتیجه این جنگ چشم انداز خوبی از آنچه نبردها در آیندۀ نزدیک شبیه آن می شدند ، به دست داد . این جنگ ژاپن را به صحنۀ جهانی سوق داد .

بازسازی نیروی دریایی ژاپن پس از جنگ کره و با چراغ سبز آمریکا آغازشد. هدف اصلی این بود که ژاپن ،به عنوان قوی ترین متحد غرب در منطقه ی شرق آسیا، یک نیروی دفاعی بزرگ و مستقل در برابر گسترش کمونیسم در اختیار داشته باشد. در ابتدا دو ناوشکن دست دوم نیروی دریایی آمریکا به این کشور فروخته شد اما توان بالقوه ی کارخانجات کشتی سازی ژاپن سبب شد تا این نیرو به سرعت بازسازی شود و به بازوی توانای نیروهای دفاعی ژاپن تبدیل شود.

در روز 25 ام ماه هشتم از سال آب و خرگوش (1543 میلادی)، در ساحل غربی ما یک کشتی بزرگ دیده شد. کسی نمی دانست که این کشتی از کجا آمده است. درون آن بیش از 100 خدمه وجود داشت که از نظر جثه با ما تفاوت داشتند و زبانشان غیرقابل فهم بود. در نتیجه، همگان با بدگمانی به آنها می نگریستند.

هیتلر بعد از فتح فرانسه ، برج آیفل

زمانی که روند جنگ جهانی دوم به ضرر متحدین برگشت آلمان، ایتالیا و ژاپن برای به دست آوردن برتری ، دست کم در سطح تاکتیکی، به ابتکارهای ناامیدانه ای روی آوردند.

شناخته شده ترین این ابتکارها پروازهای انتحاری خلبانهای ژاپنی بود که در بین جهانیان به کامیکازه معروف شدند. آنها فکر می کردند که غرق کردن یا از کارانداختن یک ناوجنگی ارزش زندگی یک خلبان و هواپیمایش را دارد. این معادله بسیار ساده بود اما تاکتیکهای دفاعی نیروی دریایی آمریکا، جنگنده های بیشمارشان و توپهای ضدهوایی که بر روی کشتی هایشان نصب کردند چنان تلفاتی به کامیکازه ها وارد کردند که برتری تاکتیکی آنها را به کمترین کاهش داد.