میلیتاری (Military) |مقالات نظامی

پروژه ساخت تانک ملی ترکیه موسوم به آلتای یکی از مهمترین پروژه های نظامی کشور ترکیه است که در سطحی ملی و با استفاده از مشارکت داخلی و خارجی دنبال میشود. این پروژه به  افتخار ژنرال فخرالدین آلتای کسی که فرمانده سپاه پنجم سواره نظام ترکیه در مرحله پایانی جنگ استقلال ترکیه بود نام گذاری شده است. هدف ترک ها از تعریف این پروژه دستیابی به تانک اصلی میدان نبرد نسل سومی است که تولید ، توسعه و تعمیر آن در داخل کشور صورت پذیرد. پروژه آلتای در سال 2005 آغاز شد و قرارداد آن در سال 2007 مابین دبیرخانه صنایع دفاعی ترکیه (SSM) و صنایع اتوکار (Otokar) ترکیه منعقد گردید.  البته پروژه ساخت تانک ملی ترکیه از سال ها پیش و از اواسط دهه 90 به منظور ایجاد زیر ساخت های مستقل و قوی برای تولید تانک ملی کلید خورده بود اما در آن زمان به نتیجه ای نرسید و بعدها در قالب پروژه آلتای مجددا دنبال شد. قرارداد منعقد شده با صنایع اتوکار به ارزش 500 میلیون دلار به منظور طراحی ، توسعه و ساخت چهار نمونه اولیه از تانک ملی ترکیه بود. هر چند قرارداد با صنایع اتوکار به امضا رسید و بازیگر اصلی و مسئول این پروژه صنایع مذکور بود اما به زودی بازیگران جدیدی به پروژه آلتای وارد شدند.

در جریان جنگ جهانی دوم تانک های اهمیت بسیار بالایی داشتند. در جریان جنگ جهانی دوم ، کارشناسان نظامی جهت برآورد کردن توان دشمن فاکتورهای مختلفی را در نظر می گرفتند که یکی از اصلی ترین و مهمترین عوامل برای برآورد توان نظامی دشمن ، تعداد تانک های دشمن بود. می توان به جرات گفت که تانک ها در جریان جنگ جهانی دوم پرکاربرد ترین جنگ افزارها به شمار می رفتند. طرفین درگیر جنگ به مقیاس وسیعی از تانک ها استفاده می کردند. آمریکا از تانک های ام 4 شرمن ، انگلیس از تانک های کروزر ، وایکرز و بولداگ ، فرانسه از تانک های سری AMX و LT ، ژاپن از تانک های تایپ 97 و تایپ 89 و تایپ 95 هاگو و اتحاد جماهیر شوروی نیز از تانک های بی تی 7 ، تی 28 و تی 34 استفاده می کردند. با توجه به رقابت زیادی که ما بین دول متخاصم وجود داشت ، طرفین سعی می کردند که در تولید تانک از دیگر رقیبان و دشمنان خود پیشی بگیرند. به عنوان مثال ، آلمان نازی در سال 1939 سالانه 1900 دستگاه تانک تولید می کرد.