میلیتاری (Military) |مقالات نظامی

قایق انتحاری شینیو

نازیها نیز در اواخر جنگ به ساخت یک نمونه قایق انفجاری روی آوردند. آنها تولید قایق انفجاری خود را در تعداد زیادی از کارگاه های قایق سازی سواحل شمالی آلمان پی گرفتند و آنها را اسپرنگ بوت یا قایق انفجاری نامیدند. این قایقهای کوچک چوبی از یک یا دو موتور اتومبیل نیرو می گرفتند و به یک صندلی پران ،که از هوای فشرده استفاده می کرد، مجهزشده بودند. قایقران باید پس از اینکه قایق خود را در مسیر برخورد با شناور دشمن قرار می داد در فاصله 100 متری صندلی خود را فعال می کرد و بیرون می پرید. البته اینکه چرا آلمان در انتهای جنگ به ساخت چنین وسیله ای روی آورد اسباب تعجب است چرا که آنها به سرعت از شرق و غرب در حال عقب نشینی بودند و دیگر نبردهای زمینی بودند که سرنوشت جنگ را مشخص می کردند نه نبردهای دریایی.

ایتالیایی ها ،اما، در این گونه کوششها پیشگام بودند. آنها قایقهای ام.تی.ام خود را بر اساس نمونه های قایق ام. ای.تی ،متعلق به دوران قبل از جنگ، ساختند. ام.تی.ام رویه ای برزنتی و بدنه ای چوبی داشت. ام.تی.ام به اندازه ای کوچک بود که می توانست توسط هواپیماهای آبنشین اس-55 حمل شود. این قایقهای انفجاری نیز دارای خرج انفجاری بودند که در زمان برخورد به شناور دشمن منفجر می شد. در سالهای 38-39 تعداد 38 فروند از این قایقها ساخته شد که 2 فروند از آنها توانستند رزمناو اچ.ام.اس یورک را در ماه مارس 1941 غرق کنند. قایق ام.تی.آر نمونه کوچکتر ام.تی.ام بود که برای حمل توسط زیردریایی طراحی شده بود. ام.تی.اس و ام.تی.اس.ام اژدرهای انسانی کوچکی بودند که یکی از آنها توانست ناوشکن انگلیسی اچ.ام.اس اریگ را در سال 1942 غرق کند. نمونه بهسازی شده ام.تی.اس.ام با نام ام.تی.اس.ام.آ می توانست 50 کیلوگرم مهمات بیشتر حمل کند و برد آن به 465 کیلومتر می رسید.

رضاکیانی موحد

منتشر شده در ماهنامه جنگ افزار

منبع :http://wars-and-history.mihanblog.com/post/343