میلیتاری (Military) |مقالات نظامی

در مباحث نظامی، برخورداری از سلاحی که بتواند نیروهای انبوه پیاده دشمن را در مدت زمان کوتاهی از بین ببرد دغدغه ی همیشگی ارتشهای جهان بوده است؛ به خصوص پس از جنگ جهانی اول که شیوه جنگها تغییر یافت و با ورود انسان به عصر صنعت و فناوری، جنگهای مدرن آغاز شدند،این ضرورت، بیش از پیش احساس گردید و تسلیحات کشتار جمعی به وجود آمدند؛  نخستین سلاح در حوزه سلاحهای کشتار جمعی، تسلیحات شیمیایی بودند که به علت ماهیت وحشتناک آنها و همین طور محدودیت استفاده از آنها، نمی شد به صورت گسترده استفاده کرد. در جنگ جهانی دوم که حضور گسترده سربازان پیاده در جبهه ها امری رایج بود،  نیاز به سلاحی که بتواند نقاط تجمع انبوه نفرات پیاده دشمن را از هوا و با استفاده از مزیت جنگنده و بمب افکنها در مدت زمان کوتاهی مورد هدف قرار دهد، احساس می شد. در بین سلاحها و طرحهای مختلف، روسها طرحی را ابداع کردند که به نام "جوجه تیغی" شناخته می شد.

در سال 1944 ، فرمانده تسلیحات توپولف- "ناکاش دویچ" به همراه یک  مهندس به نام  "سیلور" طرحی تسلیحاتی برای بمب افکنهای توپولف ارائه دادند تا با استفاده از مسلسلهای دستی  په په شه (Ppsh) ، اقدام به  تولید سلاحی هوایی ، ضد نقاط تجمع نفرات دشمن کنند. آنها دست به ایجاد یک سکو (پلتفرم) متشکل از  88 مسلسل دستی به صورت 11 *8 کردند.

مسلسل دستی په په شه

کل این سامانه به نام " آتشبار په په شه" نامگذاری شد، هر کدام از مسلسلها مجهز به یک خشاب 71 فشنگی دایره ای شکل 7.61 میلی متری بود. برای آتشباری، این سامانه در محفظه بمب  بمب افکن توپولف-2 سی (Tu-2c)  نصب شد و هنگامی که بمب افکن به موقعیت مورد نظر می رسید، با دستور خلبان و باز شدن درهای محفظه ی بمب، و با استفاده از یک سایت نشانه روی، 88 مسلسل دستی را به طور همزمان به طرف دشمن شلیک کرده و حجم سنگینی از رگبار تیرها در مدت کوتاهی بر روی نقاط تجمع نفرات پیاده دشمن ریخته می شد.

 

سکوی متشکل از 88 مسلسل دستی په په شه در محفظه ی بمب بمب افکن توپولف 2
(برای اندازه اصلی روی تصویر کلیک کنید.)
 

بارگذاری مجدد این سامانه، همان طور که در تصویر مشخص است، اینگونه بود که با استفاده از چندین طناب،سکوی مورد نظر را از هواپیما پیاده کرده و پس از فشنگ گذاری، دوباره روی هواپیما، جایگذاری می کردند.
در 10 اکتبر 1944،  در جلسه ای همراه با سرفرماندهی هوانوردی، "مارشال نویکف"، تصمیم بر نصب این سامانه بر روی 2 فروند از توپولفها گرفته شد.

 

10 روز بعد سرلشکر توپولف در تماس با مهندس ارشد نیروی هوایی ارتش سرخ سرهنگ "رپین"، درخواست 180 قبضه مسلسل "په په شه  (Ppsh) " همراه با 15 هزار فشنگ را کرد.

در اوایل فوریه 1946، سامانه های دریافت شده که به صورت غیر رسمی به "آتش جوجه تیغی" شناخته می شدند، آزمایش پرواز خود را در یک مرکز از قبل مشخص شده انجام دادند.  نتایج آزمایش موفقیت آمیز بوده و تاثیر آن بسیار بالا بود، اما مشکلات آن همچون کوتاهی زمان رگبار و نیاز به بازگشت به پایگاه برای بارگذاری مجدد و زمان زیادی که باید صرف آن می شد، مزیتهای آن را تحت تاثیر قرار داد.  در نهایت، آنها تشخیص دادند که بمبهای خوشه ای به عنوان سلاحی ضد نفرات پیاده دشمن، گزینه مناسب تری بوده وکارایی  بیشتری خواهد داشت. این طرح، ایده ای شد برای آمریکاییها جهت تولید هواپیماهای گان شیپ همچون سی 130 (c-130) و ... که در طی جنگ ویتنام و پس از آن، برای پشتیبانی نزدیک از نیروهای زمینی مورد استفاده قرار گرفتند.


نویسنده و مترجم: محمدحسین پاز

انتشار یافته در مجله صنایع هوایی شماره 258
ISSN : 1023 -5981

منبع :

http://wars-and-history.mihanblog.com/post/category/30/page/4