زمان جاری : پنجشنبه 09 آذر 1402 - 4:07 قبل از ظهر

تعداد بازدید 14164 آشنایی با قدرت زرهی ارتش آلمان نازی در جنگ جهانی دوم !
نویسنده	پیام

admin ارسال‌ها : 44 عضویت: 20 /6 /1392 محل زندگی: گنبد کاووس سن: 19 شناسه یاهو: adel.khoje تشکرها : 5 تشکر شده : 8

آشنایی با قدرت زرهی ارتش آلمان نازی در جنگ جهانی دوم ! منحنی موفقیت های آلمان در طی جنگ جهانی دوم با منحنی وزن تانکهایش نسبتی معکوس دارد. پیروزی ورماخت در لهستان و فرانسه عمدتا توسط تانکهای سبک پانزر-1 و پانزر-2 به دست آمد. در این مرحله از جنگ بیش از سه چهارم تانکهای آلمان را این گونه تانکها تشکیل می دادند. پس از سال1942، درحالیکه سیمای شکست در چهره ورماخت ظاهرمی شد؛ تانکها سنگین -تایگر در تابستان سال1942 و پانتر در بهار سال1943- در صحنه نبرد پدیدار شدند. در سال1944، هنگامی که شکست ماشین نظامی هیتلر سراسری و قطعی شده بود، تانکهای سنگینی مانند کینگ تایگر و یادتایگر وارد معرکه شدند.این امر، دو دلیل داشت که اولین آنها خارجی بود. در سالهای 40-1939 دشمنان آلمان بد مسلح شده بودند. تانکهایشان بسیار سبک بود و بد تجهیز شده بودند و از همه بدتر اینکه توسط دشمنان آلمان به درستی به خدمت گرفته نشدند. وضعیت سلاحهای ضدتانک در آن دوران وخیم بود. 5 سال بعد، وضعیت دشمنان آلمان دگرگون شده بود. هزاران دستگاه تانک چونان سیلی از خط تولید کارخانه های متفقین به صحنه نبرد سرازیر شدند. در مقابل هر تانکی که آلمان تولید کرده بود، متفقین 5 یا 6 دستگاه تانک ساختند. برتری عددی به تانکها محصور نشد و به تمام گوشه و کنار صحنه های نبرد سرایت پیدا کرد. اما دلیل دوم داخلی بود. بسیج کارخانجات در آلمان تازه در ابتدای سال1943 شروع شد. بین اولین سال جنگ تمام عیار (1940) تا آخرین سال جنگ (1944) تولید تانکهای متوسط و سنگین بیش از ده برابر شد. یعنی تولید سالانه تانک از 1359 دستگاه به 17318دستگاه رسید. این افزایش بسیار کم حجم؛ ولی بالاتر از آن دیر انجام شد. شاید آلمان می توانست پایین آمدن پرده را به تاخیر اندازد اما یگر بختی برای پیروزشدن نداشت. هیتلر ادعا می کرد که با نیروی اراده به پیروزی می رسد اما هنگامی که می توانست تغییری بوجود آورد دچار فقدان اراده شد. اینگونه بود که خودبزرگ بینی و بی کفایتی های یک دیکتاتور اثرشان را نشان دادند. امضا کاربر بزرگترین افتخار آن نیست که هرگز شکست نخوریم،بلکه آنست که پس از هر شکست دوباره برخیزیم. The greatest glory in living lies not in never falling, but in rising every time we fall.

سه شنبه 17 دی 1392 - 12:23

تشکر شده:

پاسخ ها

admin ارسال‌ها : 44 عضویت: 20 /6 /1392 محل زندگی: گنبد کاووس سن: 19 شناسه یاهو: adel.khoje تشکرها : 5 تشکر شده : 8

پاسخ : 1 RE آشنایی با قدرت زرهی ارتش آلمان نازی در جنگ جهانی دوم ! تانکهای سبک سابقه تانکهای سبک در آلمان، به قبل از جنگ جهانی دوم بازمی گردد. پانزر-1 به عنوان یک تانک آموزشی طراحی شد و قبل از روی کارآمدن رژیم نازی سفارش داده شده بود. پانزر-2 را فقط برای پر کردن فاصله ای که از تاخیر برنامه تولید تانکهای متوسط بوجود آمده بود، ساختند. در ابتدای جنگ هر دو مدل منسوخ شده بودند و این امر قبلا در جنگ داخلی اسپانیا ثابت شده بود. اما، هنوز این تانکهای سبک بودند که آلمانها را به موفقیت در برابر دشمنانی که اسما قدرتمندتر از خودشان بودند -مانند بی-1 فرانسوی و 7-تی پی لهستانی- رساندند. در اثر اشتباهات فرماندهان متفقین تانکهای آنان به جای اینکه در مکانهای حساس میدان نبرد متمرکزشوند به سادگی ناپدید شده بودند. با وجود کوششی که برای به روزکردن تانکهای سبک آلمانی شد، ادامه تولید آنها به وسیله ارزش عملیاتی آنها در نبرد توجیه نمی شد. این امر تا سال1942 که تولید تانکهای سبک متوقف شد، ادامه داشت. البته ساخت بعضی از مشتقات پانزر-2 حتی تا سال 1944نیز ادامه یافت. تانکها متوسط در حقیقت، بار اصلی نبرد بر دوش این گونه تانکها قرار گرفت. تانکهای سنگین در جبهه آلمان اغلب غیر معمول بودند. در آغاز جنگ، اسب بارکش زرهی آلمان نه پانزر-3 و پانزر-4 بلکه تانکهای پانزر-35و پانزر-38 بودند که ورماخت آنها را با اشغال بدون خونریزی چکسلواکی به غنیمت گرفت. این تانکها یک چهارم تانکهای موجود در سالهای 41-1940را تشکیل می دادند. با اینکه تسلیحات و زره آنها کمی سبک بود، قابل اعتماد بودنشان از نظر فنی باعث شد که بی فایدگی آنها خنثی شود. آلمانها مدتها پس از آنکه آنها را از خطوط مقدم عقب کشیدند -انتهای سال1941- تولید بدنه آنها را برای نصب تعداد زیادی از سلاحها ادامه دادند. در سال1939، تانک متوسط پانزر-3 نقش ضد تانک داشت. پانزر-4 -که سنگین تر و گران قیمت تر بود- نقش ضدپیاده نظام را برعهده گرفت. سلاح های آنها منعکس کننده وظایفشان بود. پانزر-3 توپی با سرعت دهانه بالا داشت درحالیکه پانزر-4 گلوله های سنگین تری شلیک می کرد. داستان بر اساس نقشه پیش می رفت تا آنجا که تی-34 روسها وارد کارزار شد. برای مدتی بیش از یک سال، آلمانها باید به وسیله یک شکارچی تانک می جنگیدند که توپ آن نمی توانست در زره دشمن اصلی خود نفوذ کند. طویل کردن پی در پی لوله توپ، نتوانست مشکل پانزر-3 را حل کند. عاقبت، پانزر-3 ادعای ضدتانک بودنش را کنارگذاشت و توپ ضدنفر پانزر-4 را برداشت. پانزر-4 اما، توپ کوتاهش را با یک توپ بلندتر -با سرعت دهانه بالاتر- تعویض کرد. از بخت خوش، بدنه پانزر-4 ثابت کرد که می تواند افزایش پی درپی وزن را -که نیازهای زمان جنگ تحمیل می کرد- به خوبی تحمل کند. وزن آن از پانزر-4دی -یعنی اولین مدل که به تولید انبوه رسید- تا پانزر-4جی -آخرین مدل- یک سوم اضافه شد و حداکثر زره آن از 35 به 80 میلیمتر افزایش یافت! در انتهای جنگ، هنوز هم پانزر-4 تانک استاندارد لشکرهای زرهی آلمانی بود. تانکهای سنگین تانک تایگر تماشایی ترین و اولین تانک سنگین آلمانی بود که وارد گود شد. تایگر سنگین وزن بود درحالیکه تحرک بالایی داشت. زره آن و بالاتر از زره توپ 88میلیمتری اش تایگر را در برابر هر دشمنی روئین تن کرده بود. این برتری تقریبا تا پایان جنگ -که در جبهه شرق تانک استالین و در جبهه غرب تانک پرشینگ تعادل کیفی را برقرار کردند- باقی ماند. آلمان ها گمان می کردند که تولید تانکهایی به ارزش 4 یا 5 برابر تانکهای دشمن می تواند با اولین مدل تایگر به موفقیت بیانجامد. اما با تولید کمتر از 1500 دستگاه، این روش برای رسیدن به پیروزی کفایت نمی کرد. مدل بعدی تایگر-2 یا کینگ تایگر در آگوست 1944 -دو سال پس از تولید تایگر- عرضه شد. کینگ تایگر کاملا به صورتی افراطی دارای ازدیاد وزن بود. توپ آن قویتر و زره آن قطورتر شده بود ولی تحرک تانک بکلی از دست رفته بود. کمتر از 500 دستگاه از آنها تولید شد. هر دو مدل دارای یک نقطه ضعف مشترک -شکنندگی فنی- بودند که معادله 5 به 1 را برهم می زد. این هیولاها؛ مملو از خرابی بودند تا جاییکه برای آسیب رساندن به آنها نیازی به تانکهای دشمن نبود. تلفات در اثر اشکالات فنی، قبلا در اولین تهاجم تایگرها اتفاق افتاده بود و بعدها تا پایان جنگ نیز ادامه یافت. پانتر نیز از نظر فنی مشکل داشت اما می توان آن را به لقب بهترین تانک جنگ جهانی دوم مفتخر کرد. وزن آن سه چهارم اولین نمونه تایگر بود ولی زره جانبی ضعیف تری داشت. زره آن در جلو ممتاز بود و توپ آن در قدرت فقط اندکی از توپ تایگر ضعیف تر بود. بالاتر از همه، پانتر تانکی چالاک بود. سرعت آن با تی-34 برابر بود درحالیکه وزن آن یک سوم بیشتر از تی-34 و دو برابر پانزر-4 بود. سیستم تعلیق آن برگرفته از یک سکوی آتش ممتاز بود. پانتر احتمالا بهترین نامزد برای برقرار کردن معادله 5 به 1 بود. به هر حال با تعداد کمی که از پانتر تولید شد (5000 دستگاه) پانتر می توانست فقط بخشی از برتری عددی متفقین را جبران کند. شکارچی های تانک و توپهای هجومی آلمانها برای اولین بار در تاریخ زرهی توپهای هجومی - به زبان آلمانی اشتورمگشاتز- را ابداع کردند. آنها با جمع آوری تانکهایشان در لشکرهای زرهی ، پیاده نظام را از پشتیبانی تانکها محروم ساختند. پس، یک توپ را بر روی بدنه های زرهی بدون برجک قرار دادند تا نقش پشتیبانی پیاده نظام را با آتش مستقیم برعهده گیرد. اولین نمونه ها در تهاجم به فرانسه تجربه ای موفقیت آمیز داشتند. قیمت آنها از یک تانک واقعی کمتر بود و می توانستند توپی سنگین تررا -نسبت به یک تانک- حمل کنند. در همان زمان شکارچی های تانک - به آلمانی پانزریاگر- نیز در صحنه ظاهر شدند. یکبار دیگر گردآوری تانکها، پیاده نظام را بدون یک سلاح موثر ضدتانک گذاشته بود. توپهای کلاسیک ضدتانک تحرک کافی نداشتند و قدرتشان کم بود. پس این عقیده پاگرفت که توپهای ضدتانک را بر روی بدنه تانکها نصب کنند. اولین کوشش -پانزریاگر-1- عملکردی ضعیف داشت. یک توپ ضدتانک 47 میلیمتری ساخت چک را بر روی بدنه یک پانزر-1 نصب کردند. دو نوع شکارچی تانک دیگر نیز ساخته شدند تا اینکه به علت ظهور تانکهای تی-34 و کاوی در جبهه شرق اوضاع بحرانی شد. این دو دشمن جدید می توانستند در برابر هر توپ ضدتانک آلمانی تاب بیاورند. توسعه تانکی برای مقابله با این تهدیدات زمان زیادی می برد و برای حل این مشکل نیاز به راه حلی فوری بود. در حقیقت، دوراه حل وجود داشت. یا توپهای هجومی وظایف خود را به منازعه با تانکها گسترش دهند و یا اینکه نسل تازه ای از شکارچی های تانک عرضه شود. توپ هجومی جدید اشتورمگشاتز-3اف بود که به سرعت با اشتورمگشاتز-3جی جایگزین شد. توپ کوتاه 75 میلیمتری اولی با توپی بلندتر و با سرعت دهانه بیشتر تعویض شد که می توانست در زره تی-34 و کاوی ها نفوذ کند. توپهای هجومی تا انتهای جنگ تحت این شکل جدید باقی ماندند. مشکل این بود که چون برجکی وجود نداشت و خود توپ امکان چرخش زیادی نداشت، به ناچار نشانه گیری توپ توسط چرخش بدنه انجام می شد. قیمت پایین توپهای هجومی این مشکل را جبران کرد. درحالیکه تولید پانزر-3 در آگوست1943 متوقف شد، تولید بدنه های آن برای ساخت توپهای هجومی تا پایان جنگ ادامه یافت. برای مقابله با تهدیدهای زرهی، هر بدنه تانکی را برای نصب توپهای ضدتانک موجود بکاربردند. این امر ردیف گوناگونی از ماردرها را بوجود آورد. تقریبا 3000 دستگاه از 6 مدل مختلف ماردر -که 3 نمونه از آنها در اصل فرانسوی بودند- ساخته شد. دو نوع توپ بر روی ماردرها نصب شدند که یکی از آنها در اصل روسی بود. بدین گونه 8 زیرگروه از ماردرها ساخته شد. به علاوه، یک شکارچی تانک سنگین از ناشورن به نام رینهو مشتق شد. یک توپ 88 میلیمتری ال/71 ممتاز بر روی بدنه پانزر-4 نصب کردند. این توپ بسیار قدرتمند ولی آسیب پذیر بود. سیر تکامل از شکارچی تانکهای موقت -پانزریاگر- به سوی شکارچی تانکهای پیچیده تر-یادپانزر- همچنان ادامه داشت. الفانت -که از یک توپ88 میلیمتری ال/71 بر روی بدنه تایگر بهره می برد- ازاولین نمونه های شکارچی تانکهای حرفه ای بود. برخلاف توپهای هجومی، آنها را تنها در نقش ضدتانک بکار می بردند. در تقابل با اولین نسل شکارچی های تانک، الفانت بیش از یک تانک تصحیح شده نبود، اما پیشرفتی در مرحله طراحی آغاز شده بود. اولین مدل یادپانزر-4، نسیمی موقت بود. جادپانزر-4 تفاوت چندانی با اشتورمگشاتز-4 نداشت و هر دو نمونه در توپ مشترک بودند. جادپانزر-4 بعدی به توپ 70 میلیمتری تانک پانتر مسلح شد و یک شکارچی تانک واقعی از آب درآمد. این نقش را به بدنه دیگر تانکهای سنگین گسترش دادند. از پانتر، جادپانتر -مسلح به توپ کینگ تایگر- مشتق شد. هنگامی که یادتایگر بر روی بدنه کینگ تایگر ساخته شد تکامل شکارچی های تانک به اوج خود رسید. یک قبضه توپ 128میلیمتری -که بزرگترین توپ جنگ بود- را بر روی کینگ تایگر نصب کردند. باردیگر از میز نقشه کشی آلمانها، هیولایی زاده شد. یادتایگر بسیار سنگین و شکننده بود. در نبرد صدمه های که دشمن نمی توانست به آن بزند، اتفاق می افتادند. به وسیله خطاهای صنعتی؛ هیولاهای تولید شده به صورتی دردناک از عملیات بازمی ماندند. در سال1944، یک یادپانزر سبک ساخته شد که بهترین نسبت قیمت به کیفیت را داشت. هتزر یکی از خودروهایی بود که از بدنه های عمومی پانزر-38 و توپ 75میلیمتری پانزر-4 استفاده می کرد. هتزر ثابت کرد که بسیار موثر است تا جائیکه به صورت یکی از معدود تانکهایی درآمد که پس از جنگ نیز تولید آن ادامه یافت. توپهای خودکششی آلمانها برای ساخت دیگر سیستمهای ادوات زرهی چون توپهای خودکششی و تانکهای ضدهوایی نیز پیشگام بودند. توپهای خودکششی -برخلاف توپهای هجومی- به منظور پشتیبانی پیاده نظام با آتش مستقیم ساخته نشده بودند. توپهای خودکششی وظیفه توپخانه سنتی را حفظ کردند. وظیفه آنها شلیک غیرمستقیم از پشت خطوط خودی بر روی مواضع دشمن بود. در مقایسه با کشنده های سنتی توپخانه، حرکت آنها بسیار سریع تر بود، توانایی عبور از هر زمینی را داشتند و آماده کردنشان برای شلیک سریعتر انجام می گرفت. این تصویری پراهمیت در قاب نبرهای زرهی سریع بود. اولین نمونه این توپها با نام بیسون بیشترین ناتوانی را داشت. هویتزر 150میلیمتری نصب شده برای بدنه آن بسیار سنگین بود و برای بدنه های پانزر-1 و پانزر-2 و پانزر-38 اضافه باربه حساب می آمد. اشتورمگشاتز-3 که بر روی بدنه پانزر-3 طراحی شد فقط کمی بهتر بود. فقط بیسون ام -که برای بدنه تانکها پانزر-38 ساخت چک طراحی شده بودند- خط تولید طولانی تری داشتند. کوششهای بعدی موفقیت آمیزتربودند. این بار هویتزر را بر روی بدنه پانزر-2 -وسپه- نصب کردند و یک ترکیب از پانزر-3 و پانزر-4 به نام هامل درست کردند. هر دو مدل تا انتهای جنگ در خدمت باقی ماندند. نویسنده:دومینیک لومایر ترجمه و تالیف:رضاکیانی موحد باهمکاری محمدحسین پاز منتشر شده در ماهنامه جنگ افزار شماره 78 http://wars-and-history.mihanblog.com ISSN 1735251-7 امضا کاربر بزرگترین افتخار آن نیست که هرگز شکست نخوریم،بلکه آنست که پس از هر شکست دوباره برخیزیم. The greatest glory in living lies not in never falling, but in rising every time we fall.

سه شنبه 17 دی 1392 - 12:24

برای نمایش پاسخ جدید نیازی به رفرش صفحه نیست روی تازه سازی پاسخ ها کلیک کنید !